Jadwiga Zienkiewiczówna

---

Życiorys

Jadwiga Zienkiewiczówna była uzdolnioną osobą, córką Marcjana Zienkiewicza h. Siekierz (1875−1936), lekarza, który pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego, oraz Reginy z Rajkowskich (1882−1965), córki Franciszka Rajkowskiego, znanego lekarza oraz społeczników. W momencie wybuchu I wojny światowej, ojciec Jadwigi został przywrócony do służby jako starszy ordynator w szpitalu twierdzy w Brześciu Litewskim, podczas gdy ona sama przez pewien czas pozostała w Warszawie, korzystając z nauk w pensji. Po tym jak w sierpniu 1915 roku Warszawę zajęły wojska niemieckie, dołączyła do swojej rodziny, która czekała na nią w Brześciu.

Po ewakuacji z Brześcia, Marcjan Zienkiewicz pracował jako lekarz w szpitalach wojskowych w Erywaniu, a później w Persji. Rodzina towarzyszyła mu w tych trudnych czasach, w tym najstarsza córka. W lutym 1918 roku, po ewakuacji wojsk rosyjskich z Persji, zamieszkali w Odessie, gdzie Jadwiga rozpoczęła naukę w polskim gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki. W październiku 1919 roku Zienkiewiczowie wrócili do Polski, a Jadwiga kontynuowała edukację w kolejnych gimnazjach we Włocławku, Płocku i Warszawie, gdzie aktywnie włączyła się w działalność harcerską.

W 1922 roku zajęła się kierowaniem drużyną gimnazjalną, a rok później zdała maturę. Rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, jednak w 1924 roku zdecydowała się na ścieżkę kariery, która podążała śladami jej ojca i dziadka. Zaczęła studiować medycynę i jednocześnie zainicjowała utworzenie 26. Żeńskiej Drużyny Harcerek, a także współtworzyła pierwszy żeński hufiec harcerski na Pradze.

Od 1925 roku Jadwiga prowadziła zajęcia z najmłodszymi harcerzami, a szczególnie z gromadą zuchową, która nosiła nazwę „Zuchy Błękitne”. W kolejnym roku objęła stanowisko kierowniczki Wydziału Zuchów Głównej Kwatery Harcerek. W 1926 roku, podczas konferencji instruktorek ZHP, wygłosiła referat na temat metodyki zuchowej, definiując ich rolę w strukturach organizacyjnych harcerstwa. Odgrywała kluczową rolę w tworzeniu regulaminów i programów pracy z dziewczęcymi gromadami zuchowymi, a także redagowała dwutygodnik „Zuch” od 1927 roku.

W latach 1930−1931 stała na czele Hufca XI w Warszawie. Ukończyła studia w 1930 roku, uzyskując tytuł doktora nauk medycznych, jednak już wówczas zaczęły ujawniać się u niej pierwsze objawy choroby płuc. Po kuracji rozpoczęła pracę jako lekarz w sanatorium wojskowym w Kościelisku. W 1933 roku założyła sanatorium „Gniazdo Tatrzańskie” dla harcerzy chorujących na gruźlicę, które prowadziła społecznie, równocześnie pracując w sanatorium wojskowym. W 1934 roku została przeniesiona na stanowisko lekarza sanatorium w Świdrze, a w 1935 roku pełniła rolę naczelnego lekarza podczas Jubileuszowego Zlotu Harcerek w Spale.

Niżej, w wyniku nawrotu choroby, musiała zrezygnować z aktywności. Wkrótce hospitalizowana w Szpitalu Ujazdowskim, zmarła 24 lutego 1936 roku na gruźlicę. Pięć dni później została pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A10-8-26/27).

---

Oceń: Jadwiga Zienkiewiczówna

---