Tadeusz Jastrzębowski

---

Życiorys

Tadeusz Jastrzębowski był zdolnym artystą, który w 1938 roku ukończył Instytut Reduty. Niedługo po tym, 1 marca tego samego roku, zadebiutował w Teatrze Polskim w Warszawie, instytucji teatralnej, która stała się kluczowym elementem jego kariery aktorskiej. W listopadzie 1944 roku, razem z Teatrem Wojska Polskiego, odbył trudną podróż z Lublina do Łodzi, a w 1945 ponownie związał się z warszawskim Teatrem Polskim.

W latach 1949–1951 Jastrzębowski odegrał istotną rolę w polskim teatrze, organizując i prowadząc Teatr Objazdowy PPIE, co podkreśla jego wszechstronność. Oprócz pracy w teatrach stacjonarnych, występował również w Teatrze Telewizji, gdzie brał udział w wielu prestiżowych spektaklach. Wśród nich warto wymienić Skowronka Jeana Anouilh w reżyserii Czesława Szpakowicza (1956), Dzikie palmy Williama Faulknera, w reżyserii Ludwika René (1966), oraz Horsztyńskiego Juliusza Słowackiego, który był reżyserowany przez Jerzego Kreczmara (1966).

Jastrzębowski brał również udział w przedstawieniach takich jak Wróg ludu Henrika Ibsena w reżyserii Jana Świderskiego (1972), Kaukaskie kredowe koło Bertolta Brechta w reż. Macieja Zenona Bordowicza (1972), Ruy Blas Victora Hugo w reżyserii Ludwika René (1973), ZapalniczkaJerzego Przeździeckiego w reż. Konstantego Ciciszwilego (1975), oraz Dziką kaczkę Henrika Ibsena (1976). Ostatnie jego wystąpienia miały miejsce w KlątwieStanisława Wyspiańskiego (1979) i w przedstawieniu Pijacy Franciszka Bohomolca w reżyserii Romana Kłosowskiego, gdzie grał postać Wiernickiego (1983).

Jastrzębowski był również aktywnym członkiem Związku Artystów Scen Polskich. Związał się z tą organizacją już w 1938 roku, pełniąc różne funkcje, w tym sekretarza Zarządu Głównego (1948–1950), wiceprezesa (1983–1985) oraz prezesa Zarządu Głównego (1985–1988). Od 1996 roku prowadził Kapitułę Członków Zasłużonych ZASP-u. Oprócz tego, od 1964 roku był członkiem PZPR.

Warto wspomnieć, że był ojcem aktorki Ewy Jastrzębowskiej. Tadeusz Jastrzębowski zmarł 14 kwietnia 2001 roku w Warszawie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie został pochowany (kwatera A19-5-19).

Filmografia

Filmografia Tadeusza Jastrzębowskiego obejmuje wiele znaczących ról, które wykreował na polskich ekranach, zarówno w filmach fabularnych, jak i serialach telewizyjnych. Oto jego osiągnięcia w tej dziedzinie:

• Przygoda noworoczna (1963) – w roli męża oczekującego na nagą żonę,
• Smarkula (1963),
• Panienka z okienka (1964) – gdzie zagrał Freimutha, burmistrza Gdańska,
• Bicz Boży (1966) – postać aktywisty,
• Ktokolwiek wie… (1966) – wcielając się w sędziego,
• Pierścień księżnej Anny (1970),
• Bolesław Śmiały (1971),
• Jak daleko stąd, jak blisko (1971) – w scenie pijący wódkę z Szymonem,
• Gniazdo (1974),
• Kazimierz Wielki (1975),
• Skazany (1976) – gdzie zagrał rzeczoznawcę,
• Daleko od szosy (serial telewizyjny) (1976) – dyrektor Technikum Samochodowego w odcinkach 5. Pod prąd i 7. We dwoje,
• Polskie drogi (serial telewizyjny) (1976) – w roli Grolnitza, oficera niemieckiego handlującego z Leonem Kurasiem w odcinku 6. Rocznica,
• Smuga cienia (1976),
• Zaklęty dwór (serial telewizyjny) (1976) – występujący w odcinkach 3. W siedzibie upiora i 6. Va banque,
• Noce i dnie (serial telewizyjny) (1977) – w odcinku 12. A potem nastąpi noc,
• Romans Teresy Hennert (1978) – gdzie zagrał inżyniera Sasina, urzędnika w Ministerstwie Reform Rolnych,
• Układ krążenia (serial telewizyjny) (1978) – rola pacjenta Kalinowskiego w odcinku 3. Proszę czekać,
• Życie na gorąco (serial telewizyjny) (1978) – jako oficer polskiego wywiadu, przyjaciel Majewskiego w odcinku 7. Wiedeń,
• Dom (serial telewizyjny) (1980) – pełniąc funkcję psychiatry w szpitalu w Tworkach w odcinku 3. Warkocze naszych dziewcząt będą białe,
• 07 zgłoś się (serial telewizyjny) (1981) – pilot w odcinku 10. Grobowiec rodziny von Rausch,
• Debiutantka (1981) – technik w biurze projektowym Jerzego,
• Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (serial telewizyjny) (1981) – jako przewodniczący sądu sądzącego Marcinkowskiego,
• Alternatywy 4 (serial telewizyjny) (1983) – w odcinku 8. Wesele, grając mężczyznę u Furmana w sprawie zamiany mieszkania,
• Dom świętego Kazimierza (1983) – kapitan Gradowski,
• Ceremonia pogrzebowa (1984) – w roli uczestnika pogrzebu profesora Tarnowskiego,
• Vera – der schwere weg der Erkenntnis (serial telewizyjny prod. NRD) (1987) – duński dowódca NATO,
• Generał Berling (1988),
• Porwanie Savoi (Pochiszczenije Savoi) (1979) – rola Welta.

Odznaczenia i nagrody

Tadeusz Jastrzębowski został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które świadczą o jego wkładzie w życie społeczne oraz kulturalne Polski. Poniżej znajduje się lista jego nagród i odznaczeń:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1988 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, zdobyty w 1984 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1976 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1970 roku,
• Krzyż Partyzancki, otrzymany w 1987 roku,
• Krzyż Armii Krajowej, przyznany w 1995 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany w 1955 roku,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej, zdobyty w 1985 roku,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, przyznany w 1985 roku,
• Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”, nadana w 1995 roku,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”, otrzymana w 1956 roku,
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, przyznana w 1984 roku,
• Odznaka „Zasłużony dla Teatru Polskiego w Warszawie”, nadana w 1976 roku,
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy, przyznana w 1970 roku.

---

Oceń: Tadeusz Jastrzębowski

---