Waldemar Wołk-Karaczewski

---

Kariera artystyczna

W Warszawie

W latach 1964–1973 Waldemar Wołk-Karaczewski był uczniem Warszawskiej Szkoły Baletowej, gdzie podjął intensywne i staranne przygotowania do swojej przyszłej kariery tanecznej. Już w 1971 roku miał okazję zadebiutować na prestiżowej scenie Teatru Wielkiego, doskonaląc swoje umiejętności w duecie podczas przedstawienia „Don Kichot”. Wykształcenie odebrał pod okiem znakomitej Raissy Kuzniecowej, co pomogło mu później w rozpoczęciu kariery w Państwowym Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”. W 1975 roku został solistą baletu tego teatru, a jeszcze w tym samym roku zadebiutował w głównej roli w premierze „Sylfid” Michaiła Fokina. Po dwóch latach, w 1977 roku, uzyskał status pierwszego solisty.

W 1978 roku jego talent błysnął podczas II Światowego Konkursu Baletowego w Tokio, gdzie zdobył VIII nagrodę. Choć statystyka nie wydaje się być rewelacyjna, to zyskał serca japońskiej publiczności. Olga Maynard w nowojorskim „Dance Magazine” z znawstwem opisała jego występ, pisząc: „Największą atrakcją solistyczną konkursu w Tokio był 23-letni Waldemar Wołk-Karaczewski, wysoki, jasnowłosy i niespotykanie przystojny…” Publiczność była zachwycona jego charyzmą, co głównie uwydatnił jego występ w „Korsarzu”. Podczas tej wyjątkowej okazji zyskał aplauz i entuzjazm miłośników tańca, a także ogólne uznanie jako jeden z najbardziej utalentowanych tancerzy swojego pokolenia. Jego sukcesy zaowocowały również współpracą z amerykańską baleriną Jeanette Vondersaar z Het Nationale Ballet w telewizyjnym filmie „Maria-Luiza”, w choreografii legendy tańca, Stefana Wenty.

Za granicą

W 1979 roku Wołk-Karaczewski udał się do Paryża, aby obejrzeć przedstawienia Baletu XX Wieku. To właśnie wtedy spotkał się z legendarnym Maurice’em Béjartem, który zaproponował mu dołączenie do swojego zespołu w Brukseli. W poszukiwaniu większych możliwości artystycznych, Wołk-Karaczewski poprosił o roczny urlop w Teatrze Wielkim i szybko stał się jednym z najbardziej obiecujących młodych solistów w Balecie XX Wieku. Péca to niesamowita okazja, odkrył swoje umiejętności na scenach Brukseli i w innych europejskich metropoliach, takich jak Wiedeń, Palermo, Monte Carlo, San Francisco, Paryż, Mediolan, Londyn i Madryt. Mimo międzynarodowego uznania, wrócił do Warszawy, licząc na nowe propozycje, lecz były one oszałamiająco skromne.

W styczniu 1981 roku zdecydował się na kolejny krok w swojej karierze, przenosząc się do Berlina Zachodniego, gdzie zyskał tytuł czołowego solisty w Deutsche Oper. Dwa lata później przeszedł do Bayerische Staatsoper w Monachium, gdzie mógł w pełni zaprezentować swoje umiejętności, tańcząc główne partie w klasycznym repertuarze oraz w dziełach znakomitych choreografów XX wieku. Posiadał wspaniałe umiejętności współpracy z wieloma prominetnymi baletnicami, w tym z legendarną Evą Evdokimovą. Jego taneczna kariera obejmowała również współpracę z Anną Białecką, Ewą Głowacką oraz Barbarą Rajską, a później z Shonach Mirk, Galiną Panovą, Jeanet Popeleski i wieloma innymi znakomitymi tancerkami. Warto dodać, że parokrotnie przybywał do kraju, występując z Teatrem Wielkim w „Giselle” oraz „Córce źle strzeżonej”, a w 1987 roku uczestniczył w tourne po USA. Był ponadto jednym z głównych fundatorów warszawskiego zespołu baletowego, który dopełnił hasło swoich gościnnych występów z inscenizacją „Jeziora łabędziego” w miastach takich jak Bruksela, Amsterdam, Lille i Luksemburg. W 1988 r. zaprosił do Warszawy swoją znakomitą partnerkę Evę Evdokimovą na występ w „Giselle”, co miało miejsce 10 czerwca w Teatrze Wielkim. W latach 1988-1990 współpracował z rzymskim zespołem Astra Roma Ballet, gdzie pełnił rolę nie tylko partnera scenicznego Diany Ferrary, ale również choreografa, podróżując z zespołem po Włoszech oraz innych zakątkach Europy, Afryki i Azji.

Lata późniejsze

Ostatnie lata życia artysty stały się czasem intensywnych zmian i nowych wyzwań. Karierę tancerza zakończył definitywnie w 1990 roku, co otworzyło przed nim zupełnie nowe możliwości. Po tym okresie postanowił podjąć się nauki nowego zawodu, stając się operatorem filmowym w Monachium.

W tym czasie sporadycznie podejmował się też pracy jako choreograf, współpracując z renomowanymi instytucjami, takimi jak Polski Teatr Tańca oraz Teatr Wielki w Poznaniu. Jego talent pozwolił mu na współtworzenie wielu reportaży filmowych, które były emitowane w bawarskich oraz innych niemieckich stacjach telewizyjnych.

Jednak w 2004 roku zdecydował się na kolejny krok w swoim życiu – zrezygnował z pracy jako operator filmowy i powrócił do rodzinnych stron. Osiedlił się na stałe w Legnicy, gdzie z zaangażowaniem prowadził Studio Baletowe w Legnickim Centrum Kultury, przyczyniając się do rozwoju kulturalnego regionu.

W 2019 roku, z okazji jego powiązań z rodziną z regionu, Towarzystwo Miłośników Ziemi Ciechanowskiej postanowiło wydać album monograficzny poświęcony jego działalności, zatytułowany Waldemar Wołk-Karaczewski nasz danseur noble, który opracował Paweł Chynowski.

Najważniejsze role

W przedstawieniu ról, które odegrał Waldemar Wołk-Karaczewski, można zauważyć zarówno dużą różnorodność, jak i głębokie zaangażowanie artystyczne. Wszystkie poniższe osiągnięcia ilustrują jego talent i wszechstronność w balecie.

Teatr Wielki w Warszawie

• Poeta – w Sylfidy, choreografia Michaił Fokin / Raissa Kuzniecowa,
• Florestan – w Karnawał, choreografia Witold Gruca,
• Stanisław – w Stanisław i Anna Oświęcimowie, choreografia Witold Gruca,
• Książę Albert – w Giselle, choreografia trad. / Anatolij Gridin i Irina Michajliczenko,
• Szczepan – w Wesele w Ojcowie, choreografia Witold Gruca,
• Solista 1. – w Symfonia g-moll Mozarta, choreografia Henryk Konwiński,
• Młodzieniec 1. – w Wariacje, choreografia Henryk Konwiński,
• Hipolit – w Fedra, choreografia Serge Lifar,
• Mazurka – w Suite en blanc, choreografia Serge Lifar,
• Faun – w Popołudnie fauna, choreografia Serge Lifar,
• Książę Zwiezdicz – w Maskarada, choreografia Witold Gruca i Zofia Rudnicka,
• Zeman – w Szeherezada, choreografia Raissa Kuzniecowa,
• Książę Zygfryd – w Jezioro łabędzie, choreografia trad. / Boris Chaliułow.

Balet XX Wieku w Brukseli

• Kantata 106 – w Actus tragicus, choreografia Maurice Béjart,
• Pas de trois – w Ce que la mort me dit, choreografia Maurice Béjart,
• Kreacja zbiorowa – w Les Illuminations, choreografia Maurice Béjart,
• Wódz – w Le Sacre du printemps (Święto wiosny), choreografia Maurice Béjart,
• Partyzant – w L’Oiseau de feu (Ognisty ptak), choreografia Maurice Béjart,
• Le Danseur étoile – w Gaité Parisienne (Życie paryskie), choreografia Maurice Béjart,
• Główne solo i inne partie – w Lieb und Leid und Welt und Traum (Miłość i ból i świat i marzenie), choreografia John Neumeier,
• Kreacja zbiorowa – w Petrouchka (Pietruszka), choreografia Maurice Béjart,
• Grupa solistów – w Bolero, choreografia Maurice Béjart.

Deutsche Oper w Berlinie Zachodnim

• Solista – w Opus 5, choreografia Maurice Béjart,
• Kawaler – w La Valse, choreografia George Balanchine,
• Dafnis – w Dafnis und Chloe (Dafnis i Chloe), choreografia Hans van Manen,
• Książę Albrecht – w Giselle, choreografia trad. / Antony Tudor,
• Apollo – w Apollon Musagète (Apollo i muzy), choreografia George Balanchine,
• Colas – w La Fille mal gardée (Córka źle strzeżona), choreografia José Parés,
• Książę Zygfryd – w Schwanensee (Jezioro łabędzie), choreografia trad. / Kenneth MacMillan,
• Franz – w Coppélia, choreografia José Parés,
• Duet – w Concetro, choreografia Kenneth MacMillan,
• Melancholik – w Die vier Temperamente (Cztery temperamenty), choreografia George Balanchine,
• Narzeczony – w Fräulein Julie (Panna Julia), choreografia Birgit Cullberg,
• Poeta – w Les Sylphides (Sylfidy), choreografia Michaił Fokin,
• Solista – w 3 und 16, choreografia Helmut Baumann,
• Duet – w Symphonie in C (Symfonia C-dur Bizeta), choreografia George Balanchine,
• Solista – w Adagio Hammerklavier, choreografia Hans van Manen,
• Gurn – w La Sylphide (Sylfida), choreografia August Bournonville / Peter Schaufuss,
• Książę – w Der Nussknacker (Dziadek do orzechów), choreografia trad. / Rudolf Nuriejew,
• Wariacja 6. – w Percussion for Six Men, choreografia Hans van Manen,
• Chorąży – w Der grüne Tisch (Zielony stół), choreografia Kurt Jooss,
• Pas de trois – w Agon, choreografia George Balanchine,
• Solista – w Trois Gnossiennes, choreografia Hans van Manen.

Bayerische Staatsoper w Monachium

• Książę Albrecht – w Giselle, choreografia trad. / Peter Wright,
• Mercutio – w Romeo und Julia (Romeo i Julia), choreografia John Cranko,
• Colas – w La Fille mal gardée (Córka źle strzeżona), choreografia Frederick Ashton,
• Główny solista – w Silent Promises, choreografia Norbert Vesak,
• Parys – w Das Urteil des Paris (Sąd Parysa), choreografia Terry Gilbert,
• Poeta – w Les Sylphides (Sylfidy), choreografia Michaił Fokin,
• Solista – w Alborada, choreografia Roy Barra,
• Szach – w Le Papillon (Motyl), choreografia Ronald Hynd,
• Główny solista – w Divertimento nr 15, choreografia George Balanchine,
• Książę Zygfryd – w Schwanensee (Jezioro łabędzie), choreografia trad. / Peter Wright,
• Główny solista „Wiosny” – w Die Jahreszeiten (Pory roku), choreografia Ronald Hynd,
• Główny solista – w Fanfare für Tänzer (Fanfary dla tancerzy), choreografia Ronald Hynd,
• Romeo – w Romeo und Julia (Romeo i Julia), choreografia John Cranko,
• Stoptime Rag i Bethena Waltz – w Elite Syncopations, choreografia Kenneth MacMillan,
• Młody Aschenbach – w Der Tod in Venedig (Śmierć w Wenecji), choreografia Norbert Vesak,
• Palemon – w Undinie (Ondyna), choreografia Tom Schilling,
• Książę Florimund (Désiré) – w Dornröschen (Śpiąca królewna), choreografia trad. / Peter Wright,
• Apollo – w Apollon Musagète (Apollo i muzy), choreografia George Balanchine,
• Putyfar – w Josephs Legende (Legenda o Józefie), choreografia John Neumeier,
• Oniegin – w Onegin (Oniegin), choreografia John Cranko,
• Solista – w Begegnung in drei Farben (Spotkanie w trzech kolorach), choreografia John Cranko.

Prace choreograficzne

W dorobku choreograficznym Waldemara Wołk-Karaczewskiego znajdują się liczne znaczące prace, które przyczyniły się do rozwoju polskiego tańca. Oto kilka wybranych realizacji, które najlepiej obrazują jego artystyczną drogę:

• 1989: Dafnis (w spektaklu Nasz Niżyński), muzyka Maurice Ravel, Teatr Wielki w Warszawie, a później także Astra Roma Ballet, 1990,
• 1990: Msza koronacyjna, muzyka Wolfgang Amadeus Mozart, Polski Teatr Tańca – Balet Poznański,
• 1990: Compte a rebour, muzyka Georges Delerue, Astra Roma Ballet,
• 1991: Muzy Chopina, muzyka Fryderyk Chopin, Teatr Wielki w Warszawie,
• 2005: Hrabia Monte Christo, muzyka Stanisław Moniuszko, Teatr Wielki w Poznaniu.

---

Oceń: Waldemar Wołk-Karaczewski

---