Andrzej Tyszkiewicz

---

Wykształcenie

W latach 1969–1973 Andrzej Tyszkiewicz kształcił się w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, którą ukończył z wyróżnieniem, otrzymując dyplom inżyniera-dowódcy. Jego dalsza edukacja obejmowała Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego, gdzie zdobył tytuł z wyróżnieniem w latach 1976–1979.

W kolejnych latach, Andrzej Tyszkiewicz uzyskał złoty medal na Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w latach 1988–1990, co stanowiło istotny etap jego kariery wojskowej. Dodatkowo, ukończył Kurs Generalski w Akademii Obrony NATO w Rzymie w 1998 roku oraz Kurs dla Kierowniczej Kadry Sojuszu Północnoatlantyckiego w Szkole NATO w Oberammergau w 2000 roku.

Warto również podkreślić, że w 1975 roku Tyszkiewicz odniósł spektakularny sukces, zdobywając pierwsze miejsce w Olimpiadzie Taktycznej Wojska Polskiego. W 2005 roku, na Akademii Obrony Narodowej, obronił rozprawę doktorską w zakresie nauk wojskowych, specjalizując się w bezpieczeństwie międzynarodowym. Jego praca nosiła tytuł „Przygotowanie i prowadzenie operacji stabilizacyjnej przez wielonarodowy związek taktyczny”, a promotorem pracy był Tadeusz Jemioło.

Służba wojskowa i dyplomatyczna

Andrzej Tyszkiewicz rozpoczął swoją służbę wojskową w 8 Dywizji Zmechanizowanej, a jego działania miały miejsce w garnizonach w Koszalinie oraz Trzebiatowie. Początkowo pełnił funkcje dowódcy plutonu i kompanii, a później objął stanowisko szefa sztabu batalionu zmechanizowanego. Po zakończeniu edukacji w akademii wojskowej w 1979 roku, awansował na starszego oficera operacyjnego, zastępując szefa sztabu 28 Pułku Zmechanizowanego. Jego kariera rozwijała się szybciej niż jakiekolwiek inne, gdyż wkrótce pełnił również rolę szefa sztabu 36 Pułku Zmechanizowanego w latach 1980-1982 oraz dowódcy 32 Pułku Zmechanizowanego od 1982 do 1984 roku.

Po okresie, który spędził w radzieckim stylu wojskowym, Tyszkiewicz został przeniesiony do Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Tam zarządzał kolejno 1 Pułkiem Zmechanizowanym w Wesołej w latach 1984-1986, a następnie pełnił funkcję szefa sztabu 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie oraz dowódcy 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie w okresie 1987-1988. W roku 1988, w wyniku wyróżnienia, miał możliwość kształcenia się na studiach w Akademii Sztabu Generalnego ZSRR. Po ich zakończeniu kontynuował służbę w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, pełniąc między innymi rolę szefa oddziału operacyjnego oraz zastępcy dowódcy.

W 1994 roku Tyszkiewicz został przeniesiony do Sztabu Generalnego WP, gdzie zajmował się koordynacją działań związanych z inspekcją Sił Zbrojnych. W ramach przygotowań Polski do członkostwa w NATO, objął stanowisko Attaché Obrony przy Ambasadzie RP w Turcji, które sprawował od 1995 do 1998 roku. Już w lutym 1999 roku, po przeniesieniu do Mons, rozpoczął organizację Polskiego Narodowego Przedstawicielstwa Wojskowego przy Naczelnym Dowództwie NATO w Europie (SHAPE), gdzie był pierwszym szefem tej instytucji od 1999 do 2002 roku.

Po powrocie do kraju, Tyszkiewicz został zastępcą dowódcy Wojsk Lądowych w latach 2002-2005. W kontekście zaproszenia Polski do operacji „Iracka Wolność”, wytypowano go na pierwszego dowódcę Dywizji Wielonarodowej Centrum-Południe oraz Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku, co miało miejsce od 16 kwietnia 2003 do 11 stycznia 2004. W czasie tej misji skutecznie utworzył i dowodził Dywizją, która składała się z kontyngentów z dwudziestu czterech różnych państw.

W latach 2005-2010 sprawował zaszczytną funkcję Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego RP w Bośni i Hercegowinie, przebywając w Sarajewie. W czerwcu 2011 roku Tyszkiewicz odniósł sukces w konkursie zorganizowanym przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, co zaowocowało nominacją na szefa Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji. Wypełniając swoje obowiązki na tym stanowisku, zakończył swoją służbę w czerwcu 2013 roku.

Działalność naukowo-dydaktyczna

W 2005 roku w Domu Wydawniczym Bellona ukazała się publikacja autorstwa Tyszkiewicza, nosząca tytuł „Operacje stabilizacyjne”. Poza tym, jego dorobek obejmuje wiele artykułów oraz wywiadów prasowych. W ramach działalności naukowej, autor wygłosił liczne wykłady na renomowanych instytucjach takich jak AON, Akademia Dyplomatyczna MSZ, Wyższa Szkoła Pedagogiczna TWP, a także w Instytucie Problemów Bezpieczeństwa.

Podczas swojej kariery Tyszkiewicz miał okazję dzielić się swoimi wiedzą w Ministerstwie Środowiska, Dowództwie Operacyjnym, a także w Dowództwie Wojsk Lądowych. Jego wystąpienia miały miejsce w wielu prestiżowych miejscach, w tym również w Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu w Hadze, Królewskiej Akademii Wojskowej w Bredzie oraz Bałtyckim College’u Obrony w Estonii. Ponadto, uczestniczył w sesjach Dowództwa Sił Reagowania w Madrycie oraz wykładach na Uniwersytecie Stosunków Międzynarodowych w Tbilisi.

Również, Tyszkiewicz był zapraszany do Sztabu Generalnego i Dowództwa Wojsk Lądowych Bułgarii, a także Centrum Szkolenia Operacji Wspierania Pokoju w Sarajewie. W ramach swojej pracy, autor skupiał się na przedstawianiu polskich doświadczeń z konfliktu w Iraku na międzynarodowych konferencjach oraz sympozjach międzynarodowych. Do znaczących wydarzeń należy posiedzenie Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w Bratysławie (2004), European Center for Security Studies (2004), a także różne inne konferencje m.in. organizacja SOCIRES (2004), Europa i NATO w Londynie (2005) oraz NATO Studies Center w Bukareszcie (2004).

Ponadto, pełniąc funkcję ambasadora, Tyszkiewicz aktywnie uczestniczył w kampaniach informacyjnych mających na celu promowanie osiągnięć Unii Europejskiej oraz NATO. Przykłady takich inicjatyw to: „UE w Twoim Mieście” w Zenicy, „Różnorodność – bogactwem UE” w Szekovici, „Młodzież w UE” w Pale oraz „Liberalizacja reżimu wizowego dla BiH” na Uniwersytecie w Sarajewie.

Tyszkiewicz brał udział w licznych międzynarodowych konferencjach oraz debatami publicznymi w Sarajewie, Banja Luce i Tuzli, gdzie dzielił się polskimi doświadczeniami związanymi z procesem przystąpienia do UE i NATO. Jako ambasador, miał również zaszczyt być zaproszonym przez Centrum Szkolenia Operacji Wspierania Pokoju (PSOTC) w Sarajewie.

Kiedy pełnił funkcję szefa Misji Obserwacyjnej UE (EUMM) w Gruzji, nawiązał bliską współpracę z Uniwersytetem Stosunków Międzynarodowych w Tbilisi, gdzie prowadził różnorodne zajęcia dydaktyczne. Uczelnia ta doceniła jego wkład, przyznając mu tytuł „Doctora Honoris Causa”.

Awanse

W ciągu swojej kariery Andrzej Tyszkiewicz osiągnął liczne awanse wojskowe, które odzwierciedlają jego profesjonalizm i zaangażowanie w służbę. Poniżej przedstawione są kluczowe stopnie, które uzyskał:

• 1988 – pułkownik,
• 1993 – generał brygady,
• 2000 – generał dywizji,
• 2004 – generał broni.

Ordery i odznaczenia

Andrzej Tyszkiewicz otrzymał wiele nagród i wyróżnień, które odzwierciedlają jego zasługi dla kraju oraz służb wojskowych. Poniżej znajduje się zestawienie znaczących odznaczeń, które zdobył w ciągu swojej kariery.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2004,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2000,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Medal Brązowej Gwiazdy – Bronze Star Medal – 2005, Stany Zjednoczone,
• Medal Ministra Obrony Mongolii,
• Medal Ministra Obrony Czechosłowacji,
• Gwiazda Iraku,
• Krzyż Honoru Ukrainy,
• Medal Ministra Obrony Bułgarii „Za wierną służbę”,
• Medal „Pro Memoria” Urzędu ds. Kombatantów,
• Order Honoru Prezydenta Gruzji,
• Wpis do Księgi Honorowej MON,
• Tytuł „Doctora Honoris Causa” Tbilisi Open Teaching University.

---

Oceń: Andrzej Tyszkiewicz

---