Witosław Porczyński

---

Życiorys

Witosław Porczyński przyszedł na świat 12 czerwca 1892 roku w Ciechanowie, w tamtym czasie będącym miastem powiatowym w guberni płockiej. W jego rodzinie znaczną rolę odgrywali rodzice: Jan, inżynier technolog, oraz Leontyna z Chmielińskich, nauczycielka.

W trakcie I wojny światowej, Porczyński brał udział w bitwie pod Gorlicami. W 1918 roku, jako oficer, służył w 3 pułku ułanów, który był częścią I Korpusu Polskiego w Rosji. Pod koniec listopada tego samego roku, dokładnie 4 listopada, został przydzielony do 3 pułku ułanów. 1 marca 1919 roku, formalnie włączono go do Wojska Polskiego, z wcześniejszymi doświadczeniami z Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej, zatwierdzając jego stopień rotmistrza ze starszeństwem z dnia 7 listopada 1918. Jako członek 3 pułku ułanów, uczestniczył w wojnie z bolszewikami.

W 1921 roku Porczyński został skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie brał udział w dwuletnim kursie normalnym w latach 1921–1923. 3 maja 1922 roku, jego stopień został zweryfikowany na majora, z datą senioratu 1 czerwca 1919 i lokatą 85. w korpusie oficerów jazdy (który od 1924 roku nosił nazwę korpus oficerów kawalerii). Jego jednostką macierzystą był wówczas 3 pułk ułanów. Po ukończeniu kursu i zdobyciu dyplomu oficera Sztabu Generalnego, 1 października 1923 roku został przydzielony do Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych.

12 kwietnia 1927 roku, Porczyński został mianowany podpułkownikiem, z datą senioratu 1 stycznia 1927, co plasowało go na 10. lokacie w korpusie oficerów kawalerii. W listopadzie 1927 roku, przeszedł z Oddziału I Sztabu Generalnego do 10 pułku ułanów w Białymstoku, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Po roku, w listopadzie 1928, mianowano go dowódcą tego pułku, a jego kadencja trwała do lutego 1938 roku. Już 10 grudnia 1931 roku, Porczyński awansował na pułkownika, z datą senioratu 1 stycznia 1932, zajmując miejsce na 2. lokacie w korpusie oficerów kawalerii.

W Białymstoku, mieszkanie Porczyńskiego znajdowało się w budynku przy ul. Kawaleryjskiej 70/3, w koszarach. W marcu 1938 roku, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, gdzie objął rolę szefa sztabu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, pełnił tę samą funkcję w Armii „Kraków”. W marcu 1943 roku, był szefem sztabu Dowództwa Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii.

Po zakończeniu wojny, w okresie PRL, Porczyński aktywnie uczestniczył w uroczystościach związanych z rocznicami 10 pułku Ułanów Litewskich. Jego życie zakończyło się 3 lutego 1981 roku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-1-5).

Witosław Porczyński był żonaty z Ireną z Wallmanów, która żyła w latach około 1902–1980. Para doczekała się trzech córek: Marii Janiny Ulatowskiej (1924–2002), Anny Kazimiery Dajewskiej (1926–1967), więźniarki KL Auschwitz i Bergen-Belsen, ofiary okrutnych eksperymentów pseudomedycznych, oraz Zofii Teresy (ur. 1932).

Ordery i odznaczenia

W życiu Witosława Porczyńskiego wyróżniło się wiele zasłużonych honorów i odznaczeń, które podkreślają jego oddanie dla ojczyzny oraz służbę wojskową. Poniżej przedstawiamy listę jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3870,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – przyznany 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – nadany 7 listopada 1925 „za zasługi położone na polu organizacji i wyszkolenia armji”,
• Krzyż Walecznych – przyznany czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi – wręczony 24 maja 1929 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”,
• Medal Niepodległości – otrzymany 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Komandorski szwedzkiego Orderu Miecza – przyznany w 1932 roku,
• Medal Zwycięstwa.

---

Oceń: Witosław Porczyński

---