Jan Olimpiusz Kamiński

---

Życiorys

Jan Olimpiusz Kamiński urodził się 17 grudnia 1893 roku w Ciechanowie, który w owym czasie znajdował się w guberni płockiej. Pochodził z rodziny Karola oraz Marii z Jełowickich. Po zakończeniu nauki w gimnazjum w Ciechanowie, przeniósł się wraz z rodzicami do Warszawy, gdzie kontynuował kształcenie.

W momencie wybuchu I wojny światowej, Kamiński przystąpił do służby wojskowej. 15 grudnia 1916 roku został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego jako ochotnik na rok i przydzielono go do 50 Samodzielnego dywizjonu artylerii ciężkiej. Na froncie pracował w obsłudze dział oraz jako zwiadowca, a 1 sierpnia 1917 roku awansował na chorążego, co pozwoliło mu objąć dowództwo plutonu. Od 10 listopada 1917 roku służył w I Korpusie Polskim w Rosji.

26 czerwca 1918 roku Kamiński powrócił do Polski. 1 listopada tego samego roku wstąpił do Wojska Polskiego jako podporucznik, z przydziałem do 9 pułku artylerii polowej z siedzibą w Garwolinie. Wkrótce został wyznaczony na stanowisko oficera łączności, a z dniem 21 marca 1919 objął funkcję oficera ogniowego 8 baterii. Brał udział w wojnie z bolszewikami. 1 lipca 1919 jego oddział został przemianowany na 3 pułk artylerii polowej Legionów, a 21 czerwca 1920 roku objął dowództwo 7 baterii, a później 1 baterii pułku.

7 kwietnia 1926 roku Kamiński został I oficerem sztabu w dowództwie 3 Dywizji Piechoty Legionów z siedzibą w Zamościu. 18 lutego 1928 roku awansował na stopień majora z datą wsteczną 1 stycznia 1928 roku oraz 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W okresie od 6 marca do 10 września 1929 roku uczestniczył w Kursie Dowódców Dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Już 6 lipca 1929 roku, będąc na kursie, został mianowany dowódcą III dywizjonu 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu. 23 marca 1932 roku przeniesiono go na stanowisko kwatermistrza pułku, a 18 kwietnia 1935 roku zajął miejsce dowódcy I dywizjonu 25 pułku artylerii lekkiej, stacjonując w Ostrowie Wielkopolskim.

W 1936 roku, z datą do 1 stycznia, Kamiński otrzymał awans do stopnia podpułkownika. Od 11 lutego tegoż roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 21 pułku artylerii lekkiej w Bielsku. W październiku 1938 roku został dowódcą 2 dywizjonu artylerii konnej w Dubnie. Po przybyciu do Dubna w poprzednich dniach listopada, przekazał dowództwo podpułkownikowi Marianowi Jasińskiemu i zameldował się u generała brygady Adama Korytowskiego z Wołyńskiej Brygady Kawalerii.

Podczas kampanii wrześniowej stanął na czele 2 dywizjonu artylerii konnej. Wyróżnił się w bitwie pod Mokrą, gdzie jego pododdział został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, a on osobiście Krzyżem Złotym. Po dostaniu się do niemieckiej niewoli 27 września 1939 roku, zdołał uciec 7 listopada. 4 stycznia 1940 roku dotarł na Węgry, a 8 lutego tegoż roku trafił do Obozu dla Artylerzystów we Francji.

Od 1 kwietnia do 20 czerwca 1940 roku dowodził 4 pułkiem artylerii ciężkiej. Później, od 22 czerwca 1940 roku, zaczął dowodzić 4 dywizjonem kadrowym artylerii lekkiej wchodzącym w skład 4 Brygady Kadrowej Strzelców. A od 21 września 1941 roku kierował 2 Spadochronowym batalionem strzelców. 1 stycznia 1943 roku Kaminski awansował do stopnia pułkownika i został zastępcą dowódcy 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, w której uczestniczył w operacji „Market Garden” od 21 września do 15 października 1944 roku.

1 marca 1945 roku odszedł z brygady, by objąć Inspekcję Wyszkolenia Wojska. 29 marca tego samego roku generał dywizji Władysław Anders, pełniący obowiązki Naczelnego Wodza, mianował go dowódcą 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej. Od 4 czerwca do 6 listopada 1945 roku uczęszczał na Kurs Wyższych Dowódców, po czym w okresie od 7 listopada 1945 roku do 18 października 1946 roku pełnił służbę w I Korpusie Polskim jako zastępca dowódcy artylerii korpusu. 1 listopada 1946 roku powrócił do Polski.

Jako autor wspomnień, Kamiński pozostawił po sobie dzieło pt. „Od konia i armaty do spadochronu. Wspomnienia uczestnika II wojny światowej.” W 1985 roku został wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich. Jan Olimpiusz Kamiński zmarł 14 kwietnia 1986 roku w Warszawie, gdzie został pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera D12-2-12).

Ordery i odznaczenia

Jan Olimpiusz Kamiński otrzymał różnorodne odznaczenia, które podkreślają jego odwagę oraz zasługi w służbie wojskowej.

• krzyż złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari,
• krzyż srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6815,
• złoty krzyż zasługi (1938),
• krzyż walecznych (trzykrotnie),
• medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1981),
• bojowy znak spadochronowy,
• medal 10 rocznicy wojny niepodległościowej (Łotwa).

---

Oceń: Jan Olimpiusz Kamiński

---